Faro Family Flavor…

Oktober 2019

De wekker gaat af en nog voor het licht is sta ik buiten in de kuip met een jas aan en zaklamp in mijn hand. Ik pomp onze bijboot nog even extra hard op en start de motor om naar Faro te scheuren. Over een uurtje land mijn zusje, Carlijn, voor een weekendje aan boord van Isis.

De dagen hier aan voorafgaand zijn we van Portimão via Albufeira naar Faro gevaren. In Portimão liggen we aanvankelijk voor anker maar er begint een regatta en de ankerbaai moet leeg. Tegen een gereduceerd tarief kunnen we in de haven genieten van warme douches, water op de steiger en een strand om de hoek. Een hippe strandtent leent zich uitstekend om even te chillen en van een Mojito te genieten. De meiden spelen heerlijk op het strand met Lyam en Roxie en later ook met Nael, Ilian en Lien van de Sea Croods, een catamaran uit België. Als we na het weekend de haven uitvaren worden we gebeld door de marina in Albufeira, onze ankerketting is gearriveerd. Perfecte timing want we zijn net op weg naar ze. De volgende dag slepen we eerst met de nieuwe en later met de oude ketting en wisselen ze om. Gelukkig past deze perfect bij de ankerlier en nu loopt het als een zonnetje. We doen een kleine verkenning van Albufeira maar komen niet verder als het strand, waar Jurian en Jet een pan Mojito klaar maken die we ons laten smaken. Als Wende in de branding een golf over zich heen krijgt vindt ze dat prima, weer een overwinning. Na twee nachten in de marina varen we verder naar Faro.

Faro ligt in een soort lagune of wadden gebied waar het tij de natuur bepaald. Je vaart bij laag water door de kanaaltje en langs de zandbanken die bij hoogwater grotendeels verdwijnen. We varen zo ver we kunnen en lopen zelfs even vast maar zijn gelukkig zo weer los. De volgende ochtend is het tijd om Carlijn op te halen.

Het water is spiegelglad en vol gas scheur ik in de vroege ochtend naar de haven van Faro. De ingang is even zoeken, het blijkt een kleine doorgang onder een treinspoor door. Hier kunnen alleen kleine bootjes komen. Met een Uber sta ik uiteindelijk binnen een half uur op het vliegveld. Niet veel later komt Carlijn eraan lopen, met alleen een rugzakje keurig gepakt. Het is fijn om elkaar weer te zien en we gaan via de bakker terug naar Isis. De meiden zijn dolenthousiast om hun tante weer te zien en hebben de boot versierd. Als ze dan ook nog verwend worden met een cadeau is het feest compleet. Als de rust is weergekeerd varen we naar Ilha Culatra, dit ligt in dezelfde lagune maar heeft een strandje en een klein schattig dorpje. In de dagen die volgen varen we een paar keer van Faro naar Culatra en terug. Na een verkenningsronde door het dorpje en een broodje aan boord wordt de zwemkleding aan getrokken. De meiden willen zwemmen met hun tante. Niet veel later komen Jur en Jet ook op het strand die onze sup opblazen en als wakeboard achter hun bootje gebruiken. Wende vindt het fantastisch en zit eerst met Jet en later met Carlijn op de sup achter de bijboot, “harder papa, je moet harder!”. Tegen de avond varen we teug naar Faro (slechts 5 mijl) aangezien Froukje de volgende ochtend vroeg naar huis vliegt voor wat quality time met haar familie. Als ik terug kom van het vliegveld is de rest wakker en doet Carlijn school met Wende. Ook zij constateert dat groep 1 weinig uitdaging voor Wende biedt en dat het goed is dat Frouk de spullen voor groep twee meeneemt.

Het is een grijze dag en ook wat kouder, geen strandweer helaas. We besluiten om Faro te verkennen, een mooi oud stadje met als letterlijk hoogtepunt van onze wandeltocht de klokkentoren van de oude kathedraal. Waar wij als kinderen met tegenzin van kerk naar kerk werden gesleept krijgen Wende en Isa er geen genoeg van en willen iedere kerk in. Eind van de middag vaart taxiboot Isis weer naar Culatra, we willen de volgende ochtend de zee op om dolfijnen te spotten. ’s Avonds toveren we de boot om in een pizzeria en bakken met z’n allen heerlijke pizza’s. Wanneer we de volgende ochtend de zee opvaren staat er een onrustige deining, hierdoor helaas weinig kans om dolfijnen te zien. We genieten nog aan boord en rond de boot met zwemmen, tosties bakken en verse tomatensoep maken. De Frank komt helpen de soep op te eten. Vervolgens zeilen we een heerlijk stukje terug naar Faro zodat Carlijn haar ochtendvlucht kan halen. We hebben nog een gezellige avond in Faro met lekker eten en live muziek en als we terugkomen bij de boot ligt de Temanua’a weer gebroederlijk en vertrouwd naast ons met een wapperende Duvelvlag in het wand. Dit laatste betekend dat het borreltijd is, ook de kinderen zijn blij elkaar weer te zien en maken zelfs logeerplannen. Als ze uiteindelijk hun pyjama’s aanhebben krijgt Wende koudwatervrees en gaat toch bij ons aan boord slapen. Isa vindt het prima en slaapt heerlijk op Temanu’a, als ze ’s morgens Lyam ziet en direct begint te kletsen ziet hij maar een uitweg, snel naar z’n ouders “help!”. Ondertussen heb ik samen met Wende Carlijn naar de kant gebracht. Een fantastisch weekend komt ten einde. De meiden vonden alle aandacht van tante Carlijn heerlijk, het was te gek om haar even te laten zien hoe we nu leven en het was gewoon fijn even samen te zijn.

We blijven lekker in Faro liggen en gaan wat zwemmen met Temanu’a. Als de kinderen opzoek zijn naar een nieuw avontuur op de zandplaat waar ze na het zwemmen spelen, dagen we ze uit om plastic te gaan verzamelen. Binnen no-time liggen er meerdere bulten plastic verspreid over het strand. Als Bert terug komt met een grote afvalzak wordt alles verzameld, de punt van onze bijboot ligt vol en de kinderen leren hoe met afval om te gaan. Die avond belanden we samen met de Temanu’a en Sea Croods crew in een gezellig restaurant aan een lange familie tafel en hebben een topavond. Als we terugvaren naar de boot is het water spiegelglad en springen de vissen voor onze boot uit en zelfs een in onze boot, eerste vis gevangen, maar wel teruggezet.

De dag erna staat in het teken van opruimen en mama ophalen. We zijn blij weer samen te zijn en Frouk heeft een mooi weekend met haar familie gehad. En dan staat het volgende avontuur voor de deur: Marokko…