Routines, loslaten en omarmen

Augustus 2019

Als we vertrekken hebben we welgeteld 0 mijl gevaren, niet op eigen en ook niet op andermans boot. Dat de routine aan boord er nog niet is merken we als we bij Harlingen de Tjerk Hiddes sluis invaren zonder lijnen klaar te hebben liggen. Nu ruim twee weken op pad komt de routine langzaam terug maar moeten we ook nieuwe routines eigen worden…

Routine helpt om in situaties waar er snel gehandeld moet worden dit ook te kunt zonder fouten of paniek. Je moet daarbij op elkaar zijn ingespeeld en weten waar materialen liggen. Aan het begin van het vaarseizoen is dit altijd weer een beetje wennen. Nu onze boot is afgeladen met spullen voor vertrek heeft nog lang niet alles een handige vaste plek. Daarnaast geven routines ook de vastigheid die de meiden nodig hebben in het leven.

Ondertussen zijn we het kanaal overgestoken en in Engeland aangekomen. Vanuit Gravelines hadden we een mooie oversteek, we konden met een knik in de schoot de noord en zuid gaande shipping lanes oversteken. Hier varen alle schepen die van en naar Rotterdam, Antwerpen en Hamburg varen, een drukke vaarweg die je haaks moet oversteken. Met zes a zeven knopen ging dit vrij vlot. Aan Engelse zijde hadden we de wind pal op de kop en hebben we een stuk gemotord. Voor Dover nog een paar veerboten gezien waarna het rustig werd met de scheepvaart. In de nacht komen we alleen een paar vissers tegen zonder AIS en door de volle bak licht kan je moeilijk de boordlichten en dus koers inschatten. Naarmate we meer westelijk sturen en de wind wat bijdraait kunnen we de zeilen bijzetten en de motor uit, we lopen zes a zeven knopen en de stroom helpt ons ook nog een handje mee. De meiden slapen weer heerlijk tijdens het varen en Frouk en ik wisselen elkaar af, het ’s nachts afwisselen en tussendoor slapen is ook nog geen routine maar beter als de vorige nachttocht pakken we wel onze rust. Uiteindelijk komen we vrijdagochtend bij The Isle of Wight waar we aan de oostkant in Priory Bay het anker laten vallen.

Ook de anker routine is weer even zoeken, evengoed liggen we in een keer en houden we gelukkig genoeg water onder de boot bij laagwater. Daarna snel de bijboot op pompen, hoe ging dat ook alweer? Zeker als je wat vermoeid bent na een nacht op zee gaat het zeulen met de zware tassen waar de boot in zit niet zo soepel. Maar uiteindelijk komen we aan wal op een heerlijk strandje. De meiden spelen met het zand en in het water, de zon is erbij en het is lekker warm. Wel laten we ons tot twee keer toe verrassen hoe snel het water zich terugtrekt waardoor we twee keer met de bijboot moeten slepen om deze weer drijvend te krijgen, hier moeten we ook nog even routine mee krijgen en gewoon een ankertje uitgooien. Als ’s nachts de wind draait komen er golven de baai binnen rollen en liggen we niet meer zo rustig. Gelukkig zijn we zo moe dat we gewoon doorslapen tot in de vroege morgen.

De volgende dag gaan we naar Emsworth in Chichester Bay, een schattig Engels plaatsje. De meiden trekken overal de aandacht met hun blonde haren, schattige jurkjes, stepjes, zwemvesten en kinderwagentjes. Hierdoor hebben wij weer veel aanspraak en kletsen met jan en alleman. De Engelse beleefdheid is daarbij aanstekelijk. De dag erna varen we de Solent op en laveren aan de wind westwaarts. Omdat de boot behoorlijk schuin vaart op deze koers hebben de meiden binnen met een glijbaan weer een nieuwe attractie in de apenkooi die de boot voor ze is. Ze krijgen steeds meer routine in het leven aan boord en klauteren overal op of onder, daarbij vallen ze ook regelmatig dus de voorraad pleisters gaat er rap doorheen. Begin van de avond meren we af in The Port Hamble Marina, de duurste plek tot nu toe. Om met Ronald Goedemondt te spreken “ik heb jankend staan pinnen”. De dag erna komen Brent en Paula op bezoek, Joost zijn vorige manager. We hebben een erg gezellige middag aan boord en in de Pub, het is leuk om zo onze eerste gasten te ontvangen en erg praktisch aangezien we wat spullen via Amazon hadden besteld en bij Brent hadden laten bezorgen.

Eerste Engelse biertje

De volgende stop is Beaulieu River, een fantastisch mooi plekje waar je midden in de natuur en in een soort openlucht museum ligt. Hier komt Ann Woods ons opzoeken, een oud collega van Joost. We hebben een gezellige ochtend en rijden voor een lunch met haar cabrio naar een leuk café. De meiden vinden het fantastisch om met een auto zonder dak te rijden, helemaal als we wilde paarden en ezels tegenkomen. Nou ja wild, je kan ze gewoon aaien maar ze lopen vrij rond in de natuur en door het stadje.

Met Ann op pad, in stijl

Vanaf hier zullen we langzaam westwaarts varen en wordt het bijhouden van de ontwikkelingen in het weer een dagelijkse routine. We gaan ons opmaken voor de eerste meerdaagse oversteek, de golf van Biskaje, naar Spanje. Voorlopig ligt er nog een rijtje lage drukgebieden in de weg en is er nog geen zicht op gunstige wind. Momenteel liggen we in Lymington in afwachting van de storm die morgen komt.

Ohja, als we bij The River Hable achteruit aanleggen tegen de stroom in en applaus krijgen van de boot die achter ons ligt omdat dit in een keer lukt weten we dat het wel goed komt met die routines.

Wende leert boom klimmen