It’s time for Afrika!

December 2019

Van Tenerife naar Kaap Verdië is, met ruim 800 mijl, onze langste oversteek tot nu toe en voorbereiding op de Atlantische crossing. Dit keer varen we met een opstapper, Thom Deut (Joost z’n vader) en hij beleeft de ups en downs op zee mee.

De laatste dagen in Marina San Miguel vliegen voorbij en zijn gevuld met klusjes, opruimen, wassen, eiland verkennen en proviand inslaan. De boiler blijkt te lekken en doordat deze is verbonden aan het koelsysteem van de motor raken we ook koelvloeistof kwijt. We vinden een iets compacter model en plaatsen deze de dag van vertrek. We halen nog de laatste verse spullen, brengen de huurauto terug en checken uit uit Europa. Ondertussen heeft alle proviand een plekje en is de boot schoon en zeil klaar. Eind van de middag gaan de trossen los, eerst van Temanu’a die tegen ons aan ligt en dan van Isis. We tanken de dieseltank vol en varen de haven uit.

Met wat extra zeil lopen we snel op Temanu’a in en zullen de rest van de reis niet verder dan 1,5 mijl bij elkaar vandaan raken. Voor de nacht reven we eerst het grootzeil en halen deze later helemaal in. De wind trekt aan tot ruim 25 knopen en de hoge golven volgen, beide bijna recht van achter. De boot schommelt flink en je moet je goed vasthouden, alles schudt en beweegt in de boot en maakt veel geluid. Grote golven komen van achter op ons af rollen, met daarop kleinere wind golven. Dit zorgt voor een verwarrend patroon waarbij het schip vaak met de kont wordt weggezet. Je moet je goed vasthouden en als je een kastje opent komt vaak alles naar buiten. Afwassen en koken wordt een ware kunst waar Thom zich meester in maakt als de rest niet te lang binnen kan zijn.

In de dagen die volgen nemen wind en golven verder toe en we varen slechts op een puntje genua die we soms verder reven en soms weer wat groter maken. Woensdag op donderdagnacht blijkt uiteindelijk het heftigste qua golven en wind, we rollen de genua in tot er nog maar een klein stukje over is en nog steeds vliegen we over het water. Op een bepaald moment surfen we van een golf af met 10 knopen en spray aan weerszijde van de boot, vroeger in mijn Laser vond ik dit te gek, nu in een volgepakte vertrekkersboot angstaanjagend en ben ik blij onderaan de golf te zijn.

Evengoed rijgen de dagen zich aaneen, de golven maken de zee tot een fantastisch schilderij dat continu veranderd. ’s Nachts staat de maan hoog en vol aan de hemel en brengt ongelooflijk veel licht, de nachten na volle maan zie je in het donker ontelbaar veel sterren. Allemaal zien we meerdere vallende sterren en wensen worden gedaan. Overdag komen we regelmatig schildpadden tegen en zien vliegende vissen, die we ook ’s ochtends uitgedroogd aan dek vinden. Thom krijgt er zelfs eentje in zijn nek tijdens zijn nachtwacht.

Als we de tweede avond weerkaarten binnenhalen ontvangen we een email dat het thuisfront ons probeert te bereiken. We hebben kort daarna contact via sateliet telefoon en ontvangen helaas vervelend nieuws. We voelen ons ineens heel ver weg en heel afgezonderd zo midden op de oceaan. Ondanks dat het dichtstbijzijnde land de Canarische eilanden zijn ten noorden van ons kunnen we door de wind en golven alleen maar door naar het zuiden.

De laatste avond maken we onze enige gijp na een heerlijke dag zeilen. De zee is rustiger geworden en de golven afgenomen, dit is zoals zeezeilen bedoeld is. Iedereen heeft weer meer energie en bewegen aan boord gaat makkelijker, ook proberen we te vissen maar vangen wederom niets. Die nacht racen we met ruime wind op Mindelo af en dreigen in het donker aan te komen. Steeds meer zeil wordt gereefd en uiteindelijk varen we tussen Sao Antao en Ilha De Sao Vincente zonder zeilen of motor, helaas lopen we dan nog steeds 5 a 6 knopen en koersen iets voorbij de haven. Met schemer gaan we bakboord uit en trotseren de laatste golven en brekers om met het eerste daglicht ons anker te laten vallen in de baai van Mindelo.

Daar is het zacht landen tussen andere vertrekkersboten met oude en nieuwe vrienden. Zo zijn daar:

• Sailing De Frank met Jur en Jet die we al vaak hebben getroffen
• Oceaan Breeze met Ad en Anja, ze vertrokken al in 2018 en we hebben elkaar destijds tijdens de vertrekkersdag ontmoet
• De Galena met Olivier en Isabella hadden we dit jaar tijdens de vertrekkersdag leren kennen maar waren we nog niet tegengekomen onderweg
• De Karma met Marco en Karin treffen we in de drijvende bar bij de haven, de hangout van alle zeilers

Isis bracht ons veilig over

Isis houdt zich goed de hele reis. Met haar stuurautomaat stuurt ze ons in bijna een rechte lijn naar Kaapverdië. Ze krijgt bakken zeewater over zich heen en een klein deel daarvan belandt in onze bilge. Er knapt een bout van de stellage die de zonnepanelen houdt, uiteraard gebeurd dit ’s nachts en hang ik samen met Frouk in het donker boven de verbinding in de hoop die te kunnen maken. Al snel blijkt dat we het onderweg helaas niet vervangen en dus fixeren we het geheel met touw. Inmiddels is het gemaakt en de andere zijde preventief vervangen.

Bijna de hele reis varen we op de genua, soms maar een puntje. Uiteindelijk leggen we 814 mijl af in 132 uur, een gemiddelde snelheid van 6,2 knopen. We komen 1,5 dag eerder aan als een stalen schip dat dezelfde dag als ons uit dezelfde haven vertrok. Ongetwijfeld hadden we nog sneller kunnen varen door meer zeil te zetten maar wij kiezen voor iets meer comfort en vooral veiligheid.

De nieuwe accu’s die we hebben geplaatst doen hun werk goed en leveren meer dan voldoende stroom. Groot verschil merken we met de windgenerator, tot nu toe leverde die vrijwel geen stroom maar met de nieuwe accu’s wel. We komen de nachten uit, dankzij de harde wind, met volle accu’s en kunnen een lekker koppie thee zetten via de omvormer.

We hebben dankbaar gebruik gemaakt van de kortegolf radio, hiermee konden we updates op onze site plaatsen, positie rapporten doorsturen, email contact hebben en weerberichten ontvangen. Helaas konden we maar met een station verbinding maken, toen deze onze verbruikstijd terugdrong waren we beperkt in de mogelijkheden. Vandaar dat we geen verslag van de laatste dagen hebben kunnen plaatsen. Dank voor alle reacties, deze kunnen we pas wanneer we normaal internet hebben lezen. Tijdens de komende overtocht zullen we wederom proberen updates van positie en sfeer aan boord te plaatsen.

Ere aan de bemanning

Isa – als jongste aan boord heb je je als beste door de proef heen geslagen. Vanaf bijna het eerste moment voelde je je fit genoeg om te kletsen, spelen, knutselen of een filmpje te kijken. Zelfs toen de rest daar de energie even niet voor had. Je klautert door het bewegende schip alsof het niets is en als de golven rustig waren gooide je een denkbeeldig muntje in de machine voor nog een extra rondje (golven) achtbaan. Tijdens het slapen was je wel eens onrustig maar dan zocht je gewoon een ander bed op. Zo lag je soms op de bank, soms in de punt en soms naast Wende. Onze enige vrees is dat je ooit probeert Laura Dekker haar record te verbreken…

Wende – je voelde je helaas niet fit de eerste dagen. Een combi van griep en zeeziekte hield je aan je bed gekluisterd met mama lekker bij je in de buurt. Je hebt veel geslapen. Toen de zee wat rustiger werd knapte jij snel op, ging weer meer eten en drinken en kreeg weer praatjes. In één ochtend heb je al je gespreksstof van de eerdere dagen ingehaald en niemand kwam ertussen.

Frouk – ondanks de tegenslagen onderweg hou jij positieve moed en de kop ervoor. Je draait de wachten mee en vertroeteld de meiden als een super zeilmoeder. Je zorgt voor gezelligheid aan boord en heerlijk eten. Tussendoor ruim je alles aan kant en hou je zo de boel goed georganiseerd. Dat jij zelfs last had van de zee is voor het eerst maar ook daardoor laat je je niet uit het veld slaan.

Thom – het is fijn dat je aan boord was deze tocht. Dit zijn niet de gebruikelijke omstandigheden voor een overtocht maar je bleef goed functioneren en hielp naast het mee draaien in de wachten met eten opwarmen, afwassen en Isa entertainen toen jullie als enige binnen konden spelen. Iedere 10 seconde hoorde ik haar roepen “ooopppaaaa……”. De genen die je hebt om niet zeeziek te worden en overal en altijd in slaap te vallen had ik graag geërfd. Tim Hulskamp zei het al in een commentaar op onze site “Bij 10 Beaufort en 18 knopen moeten jullie Thom aan het roer zetten. Ik weet als geen ander en uit eigen ervaring dat hij dan op z’n best is. Hij is de ”Bestevaer 2019”. En ik kan het weten.” En dat klopt inderdaad!

Temanu’a – onze extende crew altijd binnen zicht, tenzij er een grote golf tussen zat. Als iemand aan dek kwam was de standaard vraag “waar varen ze?”. Het was fijn om te weten dat je niet alleen bent, gezellig om regelmatig even te kletsen via de marifoon, soms serieus, soms praktisch, soms verlekkerend, soms opluchtend, soms luisterend maar meestal grappig geouwehoer. Dank voor deze onvergetelijke tocht samen en voor de vriendschap!

En waar laat mij dat in dit verhaal? Ik ben een trotse kapitein die blij is met deze crew en dit schip. Het was een heftig tochtje en niet ontspannen maar het was nooit gevaarlijk of eng doordat we de juiste keuzes maakte en iedereen goed meedraaide.

Voor nu gaan we een stukje van Kaapverdië verkennen en ons opmaken voor de oceaan oversteek naar het Caribisch gebied. Wanneer we precies vertrekken en met welke bemanning is nog onzeker…