Ria? Welke Ria?

September 2019

Waar Noorwegen fjorden heeft, heeft Spanje Ria’s. Grote inhammen in het land vanuit zee die vol liggen met baaitjes, strandjes en vissersdorpjes. Deze plekjes vragen erom verkend te worden…

A Coruña is de eerste Ria die we aandoen, hier verblijven we uiteindelijk vier dagen in de marina. Eerst even bijkomen en na het weekend wat klussen. Toen we bij aankomst onze motor wilde starten deed deze niets, de start accu was overleden. Met een jump start via de service accu’s was dit gelukkig snel opgelost. Het was dus zaak een nieuwe te kopen en plaatsen, dit konden we gelijk combineren met het plaatsen van de nieuwe elektrische ankerlier die ook hierop moet worden aangesloten. Het kopen is al een avontuur op zich, op maandagmorgen vertrek ik per geleende step samen met drie andere mannen en een zoon naar de watersportwinkel. De Ile du Nord wil ook haar startaccu vervangen en samen onderhandelen we dat er twee uur later twee accu’s in de marina worden bezorgd. Ik bestel ook gelijk de juiste kabels voor de ankerlier en spendeer de rest van de dag om deze te installeren. Met name het trekken van de kabels kost erg veel tijd waarbij vloer en plafond delen los worden gehaald. Uiteindelijk start de motor weer, staat de lier en laat het anker zakken en haalt hem op. Later blijkt helaas dat de ketting niet goed in de nestelschijf past en daardoor slipt onder spanning.

De dag erna hebben we nog nodig om de boot weer op te ruimen en proviand aan te vullen. We gaan ’s nachts varen om nog van gunstige wind te profiteren zodat we om één van de westelijkste puntjes van Spanje heen kunnen varen, Cabo Finisterre (einde van de wereld). Finisterre is tevens het eindpunt van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. We hebben een rustig tochtje met helaas minder wind als voorspeld waardoor we grotendeels op de motor varen, totdat we in een keer vastliggen tijdens Frouk haar wacht. Zij schrikt op en ik schrik wakker! Wat blijkt, we zijn over een vissersboeitje heen gevaren en de lijn zit vast om de schroef, er zit maar één ding op en dat is om hem los te snijden bij de schroef. Dit betekend bij ons schip echter wel dat je een stukje onderwater moet duiken om erbij te kunnen en dus een eerste nachtelijke zwempartij… Dat het water nogal fris is hadden we op het strand van A Coruña al geconstateerd, zelfs in de zon. Dat het hier verder uit de kust, 50 meter diep en ’s nachts nog frisser is zal je dan ook niet verbazen. Toch zit er niets anders op als in het water te springen, een wetsuit was nu wel lekker geweest. Frouk pakt een duiklamp, duikbril en extra scherp kartelmes uit de keuken terwijl ik me uitkleed. Eenmaal in het water went de kou snel, mede dankzij de adrenaline. Het is zaak om nu tot rust te komen en mijn ademhaling onder controle te krijgen anders blijf ik niet lang onderwater. Een eerste verkenningsduik leert dat het oranje boeitje aan het einde van de lijn naast onze schroef zit en een dikke lijn zich om de schroefas heeft gedraaid, een duidelijke situatie die we kunnen fixen, “dit is te doen” zeg ik tegen Frouk als ik boven kom. Vervolgens duik ik zo’n vijf keer onder om de lijn los te snijden/zagen. De lamp geeft gelukkig veel en goed licht zodat je prima kan werken. Ondertussen proberen om niet te denken wat er allemaal onder je zwemt. Uiteindelijk komt de boei en de lijn los en is de schroef weer vrij. Dan zit de lijn die ik om mijn middel heb gevonden klem tussen het roer maar ook die is snel los. We hebben, dankzij het varen op de motor, warm water waarmee ik me kan afspoelen om vervolgens snel warme kleren aan te trekken. Evengoed zit ik nog een tijd flink na te rillen voor ik weer goed op temperatuur ben. Weer een avontuur/uitdaging die we als team hebben opgelost en dat geeft wel een kick, we zijn blij dat dit op een rustige zee gebeurde waardoor we er relatief makkelijk bij konden. Het had overigens evengoed overdag kunnen gebeuren, deze visboeitjes zijn dan wel oranje maar niet veel groter als een basketbal. Je ziet ze dus slecht en te laat of niet als je even niet oplet. Na deze frisse duik neem ik de wacht over en vaar het laatste stuk om de kaap heen. Bij het eerste zonlicht worden we begroet door een paar dolfijnen, blijft magisch. Uiteindelijk laten we rond 9:00 ons anker vallen in de baai van Sadiñeiro de Abaixo voor een mooi strandje naast Temanua en Ile du Nord die de dag ervoor hier al heen waren gevaren.

In de dagen die volgen genieten we van zon, zee en strand. De kinderen spelen met de bemanning van de andere boten, er wordt gewaterskied, gewakeboard (dat lukt achter een bijboot), gezwommen, zandkastelen gebouwd,gesurft en geborreld. Surfen doen de jongens van Temanua en Ile du Nord bij gebrek aan golven langs het strand voortgetrokken door een mens, “Hollands wakeboarden” noemt onze Belgische vriend Bert dit. Dit is echt op en top genieten en heerlijk om met gelijk gestemden te kunnen delen, de meiden vermaken zich prima met hun nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Om een beetje een idee te geven hoe dat er aan toe gaat schets ik twee tafereeltjes:

Na een dagje strand staat er bij de douche bij de strandopgang een clubje zoute zeilers zich te verdringen om een straaltje water. De kinderen worden ingezeept aangezien het zand zo fijn is dat het er anders bijna niet af komt en spoelen zich af onder een soort paddestoel bedoeld om je benen af te spoelen. Een Spanjaard loopt voorbij, bekijkt het eens goed, denkt er het zijne van en loopt maar weer door. Weer fris en schoon worden de bijbootjes volgeladen en keert iedereen terug naar de eigen boot. Het is heerlijk om de meiden zo’n gevoel van vrijheid mee te kunnen geven.

Terwijl de zon opkomt loop ik over het nog vochtige dek om ons supboard te pakken. Ik leg het supboard in het water en peddel naar de kant met een nu nog lege waterdichte rugzak op mijn rug. Daar trek ik een shirt aan en loop op mijn blote voeten een klein Spaans dorpje in met huisjes in allerlei kleuren. Naast een paar cafe’s en restaurants is er alleen nog een bakker, de supermarkt is niet lang geleden gestopt, de stellingen staan nog in de winkel. Ik haal een brood en kuier terug naar het strand. Op de sup nog even langs de andere twee boten om te kijken wat de plannen zijn, we gaan op naar een volgende baai in Ria Muros. Maar eerst ontbijt met lekker vers brood.

De volgende stop wordt Enchanda de San Fransisco, een mooi baaitje met een lang strand dat druk bezocht wordt. Hier liggen we heerlijk rustig en vermaken ons op het strand. Aangezien er voor de dagen erna hardere wind is voorspeld gaan we naar het dorpje Muros. Dit is een leuk stadje waar we uiteindelijk nog een dag in de marina doorbrengen en o.a. de was doen. In harde wind varen we samen met Temanua naar een baai om de hoek, Enseada de Esteiro. Een dag later zeilen we met rustig weer naar de volgende Ria, Ria de Arosa en gooien ons anker uit voor het strand van A Pobra do Caramiñal. Direct achter het strand bevinden zich meerdere grote supermarkten en we kunnen dus perfect inkopen doen. Het water is spiegelglad en het lukt Joost om uit het water te komen en te wakeboarden, wat gaaf en dankjewel Bert! De uitnodiging om bij Temanua aan boord te komen barbecuen slaan we uiteraard niet af en we hebben een gezellige avond. In ruil maakt Frouk de dag erna Surinaamse ketjap kip (nee geen ketchup kip Lyam) voor beide bemanningen. In de tweede nacht trekt de wind flink aan en hebben we af en toe ruim 30 knopen over dek. We liggen niet meer heel rustig en gaan naar een volgende baai bij San Vincente do Grove. Hier liggen we nu voor een prachtig wit strand met nog wel veel wind. De Atlantische oceaan koelt het water hier af tot 17,5 graden en dat is best fris. We vermaken ons dus goed in de Ria’s waar je met alle winden wel een mooie beschutte baai weet te vinden. De komende dagen blijft het nog waaien maar wij gaan langzaam zuidwaarts. Onze eerste bezoekers hebben hun vluchten geboekt, we ontvangen Linda en Alie volgende week in Porto en Robin en Mirjam een week later in Lissabon. Heel leuk om maar uit te kijken.

Onze boodschappenwagen volgeladen